SOLOPOS.COM - Anis Asmediana
Bubar udan sewengi kahanan kampus krasa adhem. Sesuketan sing dhek wingi katon garing mekingking saiki luwih seger. Manuk prenjak methuk mletheke srengenge kanthi swara kang cemengkling, prenjek,.. prenjek,.. prenjek, thiir… Taksawang para mahasiswa padha luwih sigrak anggone mlaku nuju papan kuliyahe dhewe-dhewe.
“Wik… nunut!” bengokku marang Wiwik sing numpak skutik anyar werna abang ati. Dheweke mandheg karo mesem,”Durung tekan kirimane?” pitakone marang aku. Aku ora wangsulan terus nyengklak ning boncengan mburi.
“Sajake Bapakku lagi kerepotan meneh. Nganti kliwat sepuluh dina kok durung tekan kirimanku.”
“Mula dadi mahasiswa kudu akeh akale, guwangen rasa isin lan pekewuh, iki kahanan darurat!” ujare Wiwik kaya dhek wingi.
Kekancan karo Wiwik kanggoku gampang-gampang angel. Sing penting tetep waspada. Kenya ayu iku pancen bisa tak upamakake setan kang arupa malaikat, ing suwalike watak kang seneng nulung, sajake duwe karep ala kang sinandi.
Nurut critane, wong tuwane ing desa ora beda adoh karo kahanane wong tuwaku, tani uthun. Hla kok gelange anyar. Hla kok skutike anyar Ah…ora nggagas kahanane wong liya, grenengku dhewe.
“Wis ndang mudhun, aku arep nyang perpustakaan dhisik!” ujare karo ngerem skutike.
“Trims, ya,” wangsulanku karo nyablek gegere. Dina iki aku kudu ngrampungke tugasku neng laboratorium, kandhutan protein wijen sing tak tliti kurang pas. Dadi mahasiswa teknik pangan ngono saiki kudu pinter lan enthengan.
Akeh pangan modheren kang ngandhut pengawet, pewarna lan panambah rasa kang mbebayani tumrap kasarasan awak. Aku kudu menehi tuladaha apik marang masyarakat. Sakapik-apike panganan kanggo manungsa yaiku panganan kang asipat alami, ora nganggo tambahan bahan kimia kang mbebayani.
****
Kranjang gedhe takcangking. Rada abot nanging kepiye meneh. Iki wis dadi niyatk. Dina iki daganganku kudu entek. “Tempe Dhele Resik” mangkono jenenge daganganku. Pancen wujude ora beda adoh karo tempe dhele biyasa nanging tak gawe kanthi cara resik lan sehat.
Swara-swara kang sajake ngece lan ngina ajeg taktampa. Mahasiswa kok dodolan tempe. Iki tempe tenan apa tempe tempenan? “Dhuh Gusti Allah, paringana kekiyatan manah kula,” sambatku marang Kang Gawe Urip.
Rasane aku ora kuwat krungu swara-swara mau. Kepegsa anggonku bakulan dodol tempe tak lereni. Aku kudu golek cara liya kanggo nyambung urip aneng paran iki. Kang luwih utama aku kudu bisa lulus. Sore iku aku budhal menyang Kampung Jebres, saperlu menehi les privat.
“Eh, Mbak Narti. Tak kira yen lali,” aruhe sawenehing wanita dewasa karo mbukak lawang. Dina iki dina kang sepisan aku menehi les privat marang murid SMA kelas loro. Asile lumayan kena kanggo nyambung urip. Apamaneh suguhan wedang lan panganan ajeg.
Kudune gaweyan iki kang cocog dhewe Ya menehi les privat kaya ngene iki. Nanging ora mesthi ajeg ana sing mbutuhake. Panguripanku kaya ubenge rodha. Esuk kuliyah, sore menehi les privat, wengi sinau nganti tengah wengi. Kabeh bisa mlaku kanthi lancar.
Meh setaun aku menehi les privat marang. Bijine Eni, muridku kuwi, dadi luwih apik. Wong tuwane tambah gemati marang aku. Nanging, embuh apa jalarane, sore iku ulate sajak ngemu perbawa kang kurang apik marang awakku,
”Maaf ya mbak, sebetulnya saya cocok sama mbak, tapi biar Eni dikasih les privat oleh orang lain aja!” kandhane Bu Leli marang aku karo menehake honorku.
Wah iki mesthi ana sing ora beres. Genah aku kena pitenah. Sore iku aku ora bisa ketemu karo muridku, Eni, kanggo nakokake apa kang kedadeyan. Karo nangis aku mulih nuju papan kosku. Tak brukke awak kang lagi sial iki.
“Gusti, punapa lepat kula kok nglampahi kahanan ingkang mekaten?”
Dhuwit wis nipis. Sajake bapak ibu pancen wis kentekan akal golek dhuwit kanggo aku. Tujune ragat kuliyah wis gratis. Aku rumangsa ketantang kahanan. Cacing neng njero lemah wae bisa urip, yagene aku kang dititahake dadi menungsa ora bisa setiyar? Eling hlo sedhela meneh kowe wis nyandhang gelar sarjana teknologi pertanian, STP.
Lagi nggagas tekan semono ana malaikat teka neng papan kosku. Aku kudu waspada iki malaikat apa setan? Wiwik mlebu omah karo nyangking tas kresek.
“Nyoh…bakmi goreng, ndang dipangan!” guneme karo njejeri aku lungguh.
Sakjane ana rasa abot yen kudu mangan bakmi kuwi nanging yen ora takpangan ya ora kepenak neng ati bisa nyinggung rasa pangrasane. Bakmi goreng mau rasane sepa. Embuh apa sababe. Atiku ora sreg.
“Piye sida butuh dhuwit apa ora? Iki mumpung ana kalodhangan?” kandhane Wiwik karo klesik-klesik.
“Penggaweyane ora abot kok, ora-orane yen ana sing ngerteni.”
Aku ora mangsuli, mlebu kolah sakprelu wudu. Bubar wudu terus njupuk rukuh lan salat. Aggonku maca Alfatihah sengaja tak banterke kareben Wiwik krungu.
Rampung salat terus dikir, taksuwe-suwene. Aku nyadhong pituduhe Gusti Allah. Atiku wis krasa yen pangajake Wiwik amung nuju dalan kang ora salaras kalawan prentahe Gusti Allah. Durung rampung anggonku dikir keprungu swara skutik ninggalake papan kosku. Wiwik wis lunga.
“Alhamdulillah,” puji sukur tak aturake marang Gusti Kang Paring Pepadhang. Aku ngerti menawa Wiwik nesu. Ya ben, iki kabeh dudu salahku. Bakmi goreng tak buntel terus takguwang menyang pawuhan. Saeba kagete esuk iku bareng aneng lawang omah papan kosku ana templekan kertas kanthi ukara “Ayam kampus for sale”.
****
Sasi kang tak arep-arep wis teka. Ramadan 1433 H. Sasi kang diarep-arep kabeh muslim, luwih-Iuwih para mahasiswa kang urip aneng paran kaya aku iki. Ramadan ateges ngirit. Bisa pasa sesasi tanpa ngetokake ragat.
Saben wancine buka aku wis dikiran aneng masjid karo nunggu takjilan. Lumayan, ora mung kolak karo panganan, nanging sega kerdhusan ajeg ana. “Mbak Narti, aja lali hlo, mengko bar tarawih menyang omahku,” Bu Fatimah nggandheng tanganku.
“Wonten acara punapa ta Bu?”
“Ya mengko tak kandhani, saiki kegiyatan kampus rak wis sela ta?”
“Sampun Bu, kula sakniki dados pengangguran, namung nengga wisudha,” wangsulanku kanthi seneng.
Bubar tarawih aku mbalekake rukuh menyang papan kos, terus nuju daleme Bu Fatimah. Taksawang Bu Fatimah wis ngenteni neng ngarep lawang.
“Assalamualaikum,” salamku marang Bu Fatimah.
“Waalaikumussalam,” wangsulane Bu Fatimah terus nggandheng tanganku ngajak mlebu omah.
“Dadi saiki Nak Narti wis lulus ya?”
“Inggih, sampun lulus Bu, awit saking pangestunipun Bu Fat sakulawarga.”
“Alhamdulillah, aku melu seneng, terus sabanjure ngapa?”
Krungu pitakonan mau aku dadi bingung. Sejatine isih ana rasa kepengin nerusake kuliyah nanging ragat saka ngendi? Yen arep golek gaweyan kok ya ora gampang.
“Ngene Iho Nak Narti, iki yen Nak Narti setuju, aku duwe ragat sethithik kena kanggo ragat kuliyah S2, piye cocog ora karo penemune Ibu?”
Aku ora bisa wangsulan. Swaraku kaya mandheg aneng gorokan.
“Saestu, Bu?”
Bu Fatimah marani karo ngrungket awakku.
”Nak Narti takanggep kaya anakku dhewe”.
“Matur nuwun Bu,” tangisku lan tangise Bu Fatimah amor dadi siji.
